Werk aan de winkel !

Maandag 04 augustus , de eerste werkdag.
Na een paar relaxte dagen waarin we al heel veel indrukken hebben opgedaan, staat de groep te popelen om aan de slag te gaan. We stonden, zogezegd om 06:30 op om rond 07:00 te ontbijten. Het ontbijt is prima maar we missen onze kaas, nutella en aardbeienjam maar daar kunnen we prima mee leven. Na het ontbijt vertrokken we later dan gepland , dat is de Afrikaanse way of living en is erg gericht op no problem oke. Met een pick up en een busje vetrokken we naar Faraba. De rit duurt ongeveer een uurtje maar de tijd vliegt voorbij omdat er onderweg zoveel te zien valt. Overstekende koeien en geiten, weggebruikers die ineens stil gaan staan om er iemand uit of in te laten. Veel mensen zwaaien naar ons en als we stoppen willen ze graag een praatje met ons maken. Een drukte van belang langst de autoweg waar veel Gambiaanse mensen hun bedrijfjes hebben gevestigd. Je ziet hier veel van de afgedankte spullen uit de westerse wereld die weer een bestemming gaan krijgen. Veel studenten lopen langst de autoweg op weg naar de highschool, soms moeten ze kilometers lopen om er te komen.
Voordat we de bouwplaats hadden bereikt moest de reisleider met Seal een bezoekje brengen aan, zeg maar, de burgemeester van Faraba. Een ontmoeting met een erg vriendelijke man die er wat anders uitziet dan de gemiddelde burgemeester van Nederland. By the way onze gemeentevlag hangt te wapperen op het YFC. Na een gesprek van ongeveer 10 minuten gingen we verder richting de bouwplaats. Nu zagen we voor het eerst met eigen ogen het doel van ons project en hoever het 1e team al was gekomen en daar kunnen we alleen maar sjapo op zeggen. Goed gedaan Lissenaren,we kunnen de contouren van het gebouw al aardig onderscheiden .Op de bouwplaats is een zonneafdakje gemaakt om te schuilen als het te warm wordt. Verderop is een soort toilet gemaakt, een hokje met een gat in grond. We begonnen met het zingen van een lied door de groep, “Als een hert dat verlangt naar water” en er werd gebeden door pastor Seal en de groep, prachtig om elkaar zo te bemoedigen.
We begonnen met het maken van cement, normaliter doe je dat met een cementmolen maar hier doen we dat met vele handjes. Een zwaar klusje voor de mannen en een enkele vrouw. De dames zorgen voor de aanvoer van water uit de waterbron, hoe toepasselijk, en doen dat op de Afrikaanse manier met de waterbakken op hun hoofd. Soms lijkt het net of je in een film loopt. Onze dames proberen het ook maar merken al gauw dat dit geen gemakkelijk klusje is. Bouwblokken werden versleept van de opslagplaats naar de bouwplaats en naar de metselaars, ouderwets upperen valt niet mee bij + 35 graden. Regelmatig worden er drinkpauzes ingelast, we moeten waken voor uitdroging. De dames van YFC, die ook meewerken , zorgen goed voor ons. Er worden verse mango’s aangevoerd en voor de lunch wordt ook gezorgd, vis, gebakken ei, worst op een heerlijk stokbroodje met mayo smaakt verrukkelijk na een ochtend hard werken. Het gebouw begint al aardig op te schieten, we hebben een doel voor ogen wat we graag willen bereiken maar we laten nog in het midden of dat doel wordt bereikt. Het project bestaat uit het bouwen van een school voor het dorp Faraba en de omliggende gemeentes. De locatie is zo gekozen dat de studenten gemiddeld 1,5 kilometer hoven te lopen om de school te bezoeken. De school bestaat vooralsnog uit drie lokalen en wordt voorzien van elektriciteit en sanitaire voorzieningen zoals toilet en wastafel. Rond 13:30 gingen we weer richting Serrekunda, onderweg weerveel bekijks en veel zwaaien naar de lokale bevolking. Na een lekkere douchepartij gingen we lekker relaxen; spelletje doen, praten met elkaar en met de mensen van YFC, het tweede reisverslag gemaakt en geplaatst in het internetcafé. Rond 17:00 stond ons avondeten klaar, er wordt dus iedere avond voor ons gekookt, een gebakken visje(volgens Cecilia) een red snapper , die overigens heerlijk smaakt en al helemaal met de meegebrachte kibbelingkruiden van Peter
Een aantal van onze groep spraken na het eten met Joseph. Joseph is een ex-verslaafde die in de gevangenis heeft gezeten en met de hulp van YFC en door de kracht van de grote verlosser Jezus Christus is verlost van zijn verslaving en nu zijn leven in dienst wil stellen van andere verslaafden. Hij wil naast het werk van YFC een centrum oprichten voor verslaafden. Wemogen voor deze mooie mensen bidden die hun leven in dienst willen stellen voor hun medemens.
We zijn in de avond naar de supermarkt geweest met aunt Marie, een Afrikaanse meid van 15 jaar. We hebben wat spullen voor het ontbijt gekocht en wat andere versnaperingen voor de avonden.(geen alcohol)
Hier en daar wordt al een handwasje gedaan en wat wondjes bijgewerkt en rond 23:00 lag iedereen weer op bed.
De 2e werkdag stonden we weer rond 06:30 op, ontbijtje gedaan en rond 20:15 weer richting Faraba. We pikken onderweg lokale bouwvakkers op om zo rond 09:30 aan te komen op de bouwplaats. Niet iedereen kwam op tijd aan want het busje had pech onderweg. Deze werd (tijdelijk)gerepareerd en zo kon de rest van de groep aansluiten. De lokale bouwvakkers waren langer door gegaan en dat was goed te zien. We begonnen weer met gebed door Ambru, er werd dit keer niet gezongen. Cement maken, water halen, zand scheppen, mixen, blokken sjouwen, af en toe een sanitaire stop. De onderlinge sfeer is fantastisch, er wordt openlijk gesproken met elkaar en we houden steeds ons doel voor ogen. Er wordt gelachen maar (later) ook gehuild. We worden geraakt door de situatie in het land en we ze zien de betrokkenheid van iedere persoon en dat bindt ons. We gingen wat eerder weg omdat we onderweg rijst, suiker, olie en blikvlees inkochten om er voedselpakketjes van te maken voor de mensen in de sloppenwijken. Tijdens het stoppen is er veel contact met de bevolking op een zeer vriendelijk manier, je voelt je hier welkom. Bij het YFC aangekomen maakten we de pakketjes klaar, de gekochte spullen werden erin gedaan maar ook nog meegebrachte goederen uit Nederland; medicijnen, tandenborstel, tandpasta, zeepjes. Voor de kinderen hadden we bellenblazers en pennen meegenomen. Na het diner gingen we op weg met de grote truck waar we allemaal opstonden behalve Ruud, die achter het stuur zat. We kwamen het gebied binnen en zagen de verschrikkelijke nood , we werden allen geraakt en in onze harten baden we voor deze mensen. Wat is de wereld toch onrechtvaardig en wat komt dat hier dichtbij, tjonge wat kwamen er veel emoties los . Kinderen die ons van alle kanten belaagden toen we de bellenblazers uitdeelden maar ook volwassenen die smeekten om voedsel. Kinderen die huilden om ook iets te krijgen. Hartverscheurend maar toch ook dankbaar dat we iets hebben kunnen betekenen voor deze kinderen. We weten dat onze God mensen gebruikt en leidt, Zijn wegen zijn soms met ons verstand niet te vatten maar we weten en vertrouwen erop dat Hij omziet. De pakketten werden uitgedeeld en er was veel dankbaarheid bij de bevolking. We hopen hier, deze periode, zeker nog een keer terug te komen om hulp te bieden. Vol indrukken keerden we terug, er werd nog veel over gesproken want dit gaat niet in je koude kleren zitten. Er werd die nacht ook niet al te goed geslapen. We gaan nu de onze rust pakken want morgen weer aan het lekker aan het werk, humtiedumtiedum.